Dreq! Prap shi sot…Pantallonat ngjyrë kremi dhe këmisha e bardhë kanë 4 ditë që qëndrojnë të hekurosura. S’po mundem ti vesh bashkë me të tjerat. Duhet të nxitoj! Jam shumë vonë për të menduar të njëjtën gjë 4 ditë rresht. Zgjedh sërish ngjyra të errëta, në fakt janë të gjitha të zeza. Hodie, streçet, çizmet, çanta dhe xhupi i gjatë kanë një nuance të zezë perfekte.
Dal…Shiu litar e gati-gati në breshër. Qielli vetëtin aq shumë sa më rikthen dëshirën fëminore të strukem pranë mamit, si atëherë kur trëmbesha nga zhurmat e bubullimave. Përhumbem disa sekonda…”Jepi vajzë, nxirr çelësat e makinës dhe hip. Jeta nuk i pret nostalgjikët”. Më foli vetja e rritur duke e larguar menjëherë të voglën brënda meje.
Pas 10 minutash nisjeje jam përballë një lëmshi. Trafik. Ngre pak më shumë volumin e muzikës, në mënyrë që të sfidoj pamjen që më servir Tirana ime e dashur çdo ditë. Në sfond kam “Quanto tempo e ancora” dhe në vështrimin tim drejt makinave të tjera arrij të dalloj një detaj të shëmtuar: Kur mësuam të shajmë kaq keq që në pik’ të mëngjesit? Fytyra të vrenjtura sikur po gjëmojnë. Shikime të dëshpëruara dhe duar që kanë ngecur tek boritë.
Shiu rrebeshëm dhe Biagio Antonacci vazhdojnë të jenë prezent me mua, njëri jashtë dhe tjetri brënda makinës me muzikën e tij. Arrij të lexoj çdo fytyrë që vetëm shan e turfullon dhe pikërisht tani më duket vetja si në komedi. Jam një miks brënda një miksi.
Një vajzë shqiptare, brënda një makine amerikane, në sfond muzikë italiane, veshja nga një brand spanjoll, çanta dhe çizmet greke, ora zviceriane dhe qershia mbi torte: Përballë meje pamje tipike ballkanase. Realisht po qesh, pasi s’kam përfunduar akoma. Po shkoj në kafenenë time të mëngjesit ku porosis gjithmonë kafe të forte arabike dhe briosh francez.
Arrita! Ulem në cepin e lokalit, aty ku ulem gjithmonë. Më pëlqen të sodisë pamjen nga jashtë. Jap porosinë time dhe pres e qetë sepse më e madhja kaloi. Iku! S’jam as në makinë, as në trafik.
Shijova brioshin, kafenë, vetëm, ashtu si dua çdo mëngjes dhe tani duhet të ngrihem. Më presin të tjera angazhime. Kështu e qetë dhe pa i dhënë më rëndësi shiut që vazhdon pa pushim, bëj të dal nga dera. Pikërisht aty takoj një të njohurën time. E përshëndes ashtu kalimthi. Por ajo jo. Me shumë përkujdesje u interesua nëse më kishte ndodhur ndonjë fatkeqësi, meqë isha veshur e gjitha me të zeza. Më pas kur e kuptoi që ishte zgjedhje e rastësishme, më sugjeroi që sa here vesh të zeza për kënaqësi, të vendos një buzëkuq të fortë e të ndezur. Kështu njerëzit të kuptojnë që s’jam duke shkuar në vaki.
Pikërisht sot, ajo gjeti t’më jap leksione për zakonet tona të vakisë?! Pikërisht sot, kur unë pa dal’ akoma mu kujtua koha kur isha e vogël?! Pikërisht sot, kur lexova që në mëngjes çdo sharje skandaloze në trafik nga i krishteri, muslimani, ortodoksi, bektashiu dhe ateisti?! Pikërisht sot që shiu vetëm bie pa pushim prej javësh mbi ne?! Mbi ne që solidarizohemi me çdo frymë të re kulturore dhe gati harrojmë kulturën tonë. Mbi ne që sa herë bie fjala tek kultura, s’di pse i japim ngjyresa negative.
Largohem e acaruar. Hipi në makinë dhe nisem për në fakultet. E heq muzikën dhe kaloj në radio. Po jepen lajmet. Dëgjoj që xhubleta jonë është nën mbrojtjen e Unesco-s. Më në fund…Një fakt emocionues që i dha tjetër ngjyrim këtij mëngjesi tim kulturor!
Marsela Ibrahimi
Programi i Studimit: Komunikim Dhe Marrëdhënie Me Publikun.
Universiteti Mesdhetar i Shqiperise
