(AP Photo/str, File)
Edhe pse me 1.4 miliardë banorë, Kina nuk arrin të gjejë 11 lojtarë të mirë në futboll.
Kina do të mungojë, edhe një herë, në Kupën e Botës, pavarësisht se ka shpenzuar miliona – me shumë gjasa miliarda, për të zhvilluar futbollin – një ndër përparësitë e Xi Jinping, sekretari i përgjithshëm i plotfuqishëm i Partisë Komuniste Kineze.
Për të theksuar poshtërimin, fqinjët më të vegjël, Japonia dhe Koreja e Jugut kanë pasur sukses afatgjatë, me futbollistë të profilit të lartë, të cilët luajnë në Europë. Ndër ta, sulmuesi koreanojugor, Son Heung-min, i cili është bërë një nga shënuesit më të mirë në botë në klubin anglez të Tottenham.
Rekordi negativ i Kinës është befasues, veçanërisht nëse krahasohet me Lojërat Olimpike Verore dhe Dimërore, ku është gjithmonë afër ose në krye të tabelës së medaljeve.
Kina ka marrë vetëm një herë pjesë në Kampionatin Botëror të Futbollit, në vitin 2002, kur i humbi të tria ndeshjet dhe nuk mundi të shënojë asnjë gol.
Megjithatë, pjesëmarrja ishte historike. Bora Milutinovic, i cili drejtoi ekipin kombëtar, i quajtur me përkëdheli “Milu”, u konsiderua si hero kombëtar.
“Kina është më e madhe se shumica e gjërave, e për këtë arsye është mësuar t’i bëjë gjërat sipas kushteve të saj” – ka thënë Cameron Wilson, gazetar britanik, i cili ka jetuar në Kinë për thuajse dy dekada dhe është redaktori themelues i faqes “Wild East Football”.
“Futbolli është një nga të paktat gjëra në botë më të mëdha se Kina – deklaroi Wilson për “Associated Press”. – Besoj se problemi është pikërisht ky, pasi nuk janë në gjendje të bëjnë ndryshime thelbësore të nevojshme”.
Një vit më parë, Wilson shkroi në faqen web se si sistemi burokratik nga lart-poshtë i Kinës ka penguar zhvillimin e futbollit, si për skuadrën kombëtare, si për kampionatin kombëtar, Chinese Super League.
“Me pak fjalë, futbolli kinez nuk është thjesht futboll. Bëhet fjalë për politikë, biznes dhe interesa personale – ka shkruar Wilson. – Këto aspekte, natyrisht – mungojnë diku tjetër. Por në Kinë ata janë mbizotërues të të gjithëve, sepse ekosistemi … nuk është krijuar për pasion dhe dashuri për asgjë që nuk lidhet me fitimin.”
Wilson ia vë një pjesë të fajit “shoqërisë hiper-konkurruese” të Kinës, ku futbolli ka pak përparësi për të rinjtë, që në shtëpi duhet të bëjnë një mal me detyra e të cilët jetojnë në zona urbane me dendësi të lartë, me pak fusha futbolli dhe pak kohë për të luajtur.
Ky është një aktivitet jo shumë i zakontë, gjë që është disavantazh, në një shoqëri konformiste si ajo kineze.
Wilson theksoi se edhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Japonia dhe Koreja e Jugut janë gjithashtu kombe jo tradicionale të futbollit, por kanë zhvilluar kampionate të forta vendase. Kina nuk e ka bërë këtë. Për një kohë të gjatë, Super League është karakterizuar nga korrupsioni, shpenzimet e çmendura, ndryshimi i shpeshtë i trajnerëve, interesat ekonomike dhe sponsorë të vendosur përpara futbollit.
Politika kineze zero-COVID praktikisht e mbylli kampionatin, duke shpenzuar miliona në trajnerë të huaj dhe lojtarë të huaj në moshë, të cilët e kanë shfrytëzuar kampionatin si destinacion pushimesh.
Në vitin 2016, sulmuesi argjentinas, Carlos Tevez, nënshkroi një marrëveshje dyvjeçare për 40 milionë dollarë me Shanghai Shenhua. Ai shënoi vetëm katër gola dhe në fund u rikthye te klubi i fëmijërisë i, Buenos Aires, Boca Juniors. Në Argjentinë, ai e cilësoi qëndrimin në Shangai si “pushime në Kinë”.
Wilson vuri në dukje se Federata e Futbollit në Kinë – enti që drejton sportin në Kinë – është një krah i qeverisë dhe nuk vepron në mënyrë të pavarur ashtu siç bëjnë ente të ngjashme në Angli apo kudo gjetkë. Është pjesë e Administratës së Përgjithshme të Sportit, një agjenci qeveritare.
“Dëshmitë janë jashtëzakonisht bindëse, se një kampionat kombëtar i suksesshëm është një komponent i fortë i një ekipi kombëtar”, – tha Wilson për AP.
Në klasifikimin e FIFA në gusht, Kina renditej e 78-ta, përpara Gabonit, një vend i vogël i Afrikës, dhe pas Uzbekistanit, vend i Azisë Qendrore.
“Rregullat e FIFA përcaktojnë qartë se federatat e futbollit duhet të drejtohen pa ndërhyrje politike – deklaroi Wilson. – Njerëzit që drejtojnë futbollin në Kinë nuk merren me futboll. Janë politikanë dhe drejtues që nuk e kuptojnë etikën e lojës”.
Wilson mori si shembull lojtarin kinez Wu Lei, i cili luajti për disa sezone në Spanjë me Espanyol. Ai ka qenë gjithashtu një lojtar i spikatur në ekipin kombëtar.
“Ka lojtarë mjaft të mirë si Wu Lei – tha Wilson. – Ai nuk ishte i jashtëzakonshëm, por tregoi se kishte aftësinë për të luajtur në atë nivel.”
Pra ka shpresë.
Popullsia e Kinës dhe Akademitë shtetërore të trajnimit përdoren për të formuar notarë, zhytës, volejbollistë, basketbollistë, gjimnastë, lojtarë të tenisit në tavolinë e shumë të tjerë. Lista është e gjatë. Por futbolli duket se nuk hyn në modelin e zhvillimit.
“Janë thuajse 1.4 miliardë banorë, por thuajse asnjë nuk luan futboll – tha Wilson. – Është një pjesë e vogël e popullsisë. Kjo i heq avantazhin e popullsisë.
“Kinezët mendojnë se kanë avantazh të veçantë pasi mund të kontrollojnë burimet në një mënyrë që vendet e tjera nuk mund ta bëjnë – shtoi Wilson. – Por nuk funksionon në këtë mënyrë. Ata i vendosin të gjitha vezët në një shportë dhe vazhdojnë ta lëshojnë shportën.”
Postimi ” Kina, një vend me 1.4 miliardë banorë, mungon sërish në Kupën e Botës ” eshte marre nga Revista Monitor.
