Nga t’ja nis me zhurmat e qytetit tim. Qytet i cili për të disatin vit rradhazi del si qyteti më pak i jetueshëm për shkak të jetesës, ajrit të ndotur dhe ndotjes akustike.
Qytet që zgjidhet të lihet pas, për një jetë më të mirë, një jetë nga e para mes kulturave të huaja dhe fytyrave të panjohura.
Ky reflektim mbi qytetin e Tiranës vjen nga një person i cili ka jetuar për vite rresht midis dy kryeqyteteve që janë si nata me diten me njera tjetrën. Dallimet me njera tjetrën vihen re qartë pa u menduar dy herë, por dicka që më shtyn të flas janë zhurmat e këtij qyteti.
E vëtetë, jeta këtu është shumë hektike dhe e lodhshme. Disa do thonë boritë e trafikut apo bilbili i policit që mundohet të rregulloje disi situatën janë bërë aq të përditshme saqë janë kthyer në një stres nervor për çdo shofer apo këmbësor.
Disa mund të thonë që mënyra se si komunikojmë me njeri tjetrin nëpër kafene apo ambiente të mbyllura janë shumë të zhurmshme dhe bezdisëse. Apo se si akoma e thërrasim dikë që na del i njohur me kilometra distancë.
E disa të tjerë që ankohen për zhurmat që vijnë nga fqinjët ngjitur, të cilët u kanë rënë shumë halle mbi kokë për të zgjidhur.
Zhurmat e qenve që lehin të lirë nëpër kryeqytet a thua se janë zot të vendit. Protesta e pakënaqesi kudo mbi taksat e larta, çmimet stratosferike dhe rrogat që lënë për të dëshiruar. Betonieret që vendosin të marrin rrugët në mes te natës për të gjithë ato “gradaçela” të reja që duket se kanë pushtuar çdo rrëzë e pëllembë të kesaj Tirane.
Epo të tërë këto zhurma e përbejnë këtë Tiranën.
Zhurmë, zhurmë, zhurmë.
Duket që e nisa pak hidhur këtë përshkrim por unë e dua Tiranën dhe zhurmat e saj. Më pëlqen që kudo kur eci dëgjoj që rreth meje ka zhurma. Nuk ndihem vetëm. Nuk ndihem vetëm në problemet e mija. Nuk ndihem vetëm në stresin e trafikut. Nuk ndihem vetëm kur shikoj që luhet pa ndershmëri me hakun e punës së secilit. Nuk ndihem vetëm kur psherëtij apo shfryhem pas një dite të gjatë dhe të lodhshme.
E di që këto janë të gjitha zhurma të brendshme që secili prej nesh i has cdo ditë. Ne jetojmë me këto zhurma.
Le të kthehemi së bashku pas në kohë, pikërisht dy vite më parë kur Covidi na u bë anëtar i përditshëm i cdo shtëpie e çdo vatre familjare. Një periudhë ku zhurmat e përditshme nuk bënin pjesë. Të vetmet zhurma që mbizotëronin ishin lajmet e televizorit apo ndonjë cicërimë zogu tek- tuk kur dilje në ballkon. Pak depresive do ta cilësoja.
Epo ajo kohë më bën të kuptoj sot se jeta ka nevojë për zhurma. Për dinamika që na ploëtsojnë ditët tona.
Po patjetër, jemi të mbushur me mllef me mënyrën se si të gjithë kemi kontribuar për të arritur këtë rezultat te pakënaqshëm për vendin tonë të dashur. E rëndësishme në opinionin tim është të kemi një mendje të qetë dhe ta marrim shtruar sepse në fund të fundit, zhurmat janë ato që na mbajnë gjallë.
Audrey Kola
Universiteti Mesdhetar Shqipërisë
Programi i studimit: Komunikim dhe Marrëdhënie me Publikun
Maj /2022
