Në zemër të Provence, disa nga mendjet më të ndritura shkencore në planet po krijojnë skenën për atë që quhet eksperimenti më i madh dhe më ambicioz shkencor në botë. “Ne po ndërtojmë padyshim makinën më komplekse të projektuar ndonjëherë”, thotë Laban Coblentz.
Detyra në fjalë është të demonstrojë mundësinë e shfrytëzimit të shkrirjes bërthamore të të njëjtit reagim që fuqizon Diellin dhe yjet tanë në një shkallë industriale. Për ta bërë këtë, dhoma më e madhe e izolimit magnetik në botë, ose tokamak, është në ndërtim e sipër në jug të Francës për të gjeneruar energji neto.
Marrëveshja e projektit për Reaktorin Ndërkombëtar Termonuklear Eksperimental (ITER) u nënshkrua zyrtarisht në vitin 2006 nga SHBA, BE, Rusia, Kina, India dhe Koreja e Jugut në Pallatin Elysée në Paris. Tani ka më shumë se 30 vende që bashkëpunojnë në përpjekjet për të ndërtuar pajisjen eksperimentale, e parashikuar të peshojë 23,000 ton dhe t’i rezistojë temperaturave deri në 150 milion °C kur të përfundojë.
“Në një farë mënyre, ky është si një laborator kombëtar, një strukturë e madhe instituti kërkimi. Por është konvergjenca e laboratorëve kombëtarë, në të vërtetë, të 35 vendeve,” tha Coblentz, kreu i komunikimit i ITER. Shkrirja bërthamore është procesi me të cilin bashkohen dy bërthama atomike të lehta për të formuar një të vetme më të rëndë, duke gjeneruar një çlirim masiv të energjisë.
Në rastin e Diellit, atomet e hidrogjenit në thelbin e tij janë shkrirë së bashku nga sasia e madhe e presionit gravitacional. Ndërkohë, këtu në Tokë po hulumtohen dy metoda kryesore për të gjeneruar shkrirje. Në tokamak, grimcat e ngarkuara janë të kufizuara nga një fushë magnetike, me përjashtim të neutroneve shumë energjike që ikin dhe godasin murin e dhomës, transferojnë nxehtësinë e tyre dhe në këtë mënyrë ngrohin ujin që rrjedh pas murit. Teorikisht, energjia do të shfrytëzohej nga avulli që rezulton duke drejtuar një turbinë.
Sfida me shkrirjen, thekson Coblenz, është se këta reaktorë bërthamorë mbeten jashtëzakonisht të vështirë për t’u ndërtuar. Sigurisht, projekti ITER ka luftuar me kompleksitetin e kësaj ndërmarrjeje gjigante. Afati kohor origjinal për projektin ITER caktoi vitin 2025 si datë për plazmën e parë, me vënien në punë të plotë të sistemit të shënuar për vitin 2035.
Por pengesat e komponentëve dhe vonesat e lidhura me COVID-19 kanë çuar në një ndryshim kohor për vënien në punë të sistemit dhe një buxhet të lartë për t’u përshtatur. Vlerësimi fillestar i kostos për projektin ishte 5 miliardë euro, por është rritur në mbi 20 miliardë euro.
Duke pasur parasysh shkallën e sfidës së paraqitur nga ndryshimet klimatike, nuk është çudi që shkencëtarët po garojnë për të gjetur një burim energjie pa karbon për të fuqizuar botën tonë. Por furnizimi i bollshëm me energji të shkrirjes është ende shumë larg, madje edhe ITER pranon se projekti i tyre përfaqëson përgjigjen afatgjatë ndaj shqetësimeve të energjisë. Në përgjigje të nocionit se shkrirja do të vijë shumë vonë për të ndihmuar në luftimin e krizës klimatike në një mënyrë kuptimplote, Coblentz pohon se fuqia e shkrirjes mund të ketë një rol për të luajtur më tej në të ardhmen.
Burimi: ScanTv.
Ripublikimi mund të bëhet vetëm kundrejt citimit të autorësisë dhe burimit origjinal.
