Na duhet të komunikojmë kudo. Ama nuk është gjithmonë proces i lehtë. Ndonjëherë për njerëz të cilët zhvendosen nga njëri vend në tjetrin komunikimi has vështirësi. Personalisht këtë e ndjeva kur vendosa të filloj studimet në Tiranë. E dija që nuk do të kuptohesha qartë nga të gjithë. E fillova ditën e parë, sapo dola nga shtëpia duke përshëndetur komshinjtë në dialektin tim, atë të Shkodrës:‘Si keni njeh?’.Në fakt asnjë nuk mu përgjigj. Nuk u kushtova rëndësi. Mendova me vete se ndoshta nuk më kanë dëgjuar.
Mbërrita në shkollë. Vazhdova përsëri duke përshëndetur në të njëjtën mënyrë. Askush nuk më kuptoi. Kuptova që me duhej ta shpjegoja se thjeshtë po i thoja mirëmëngjes. Fillova duke folur. Në shumicën e kohës, më pyesnin: Nuk të kuptuam, mund ta përsërisësh dhe një herë? Mu duk sikur po flisja me veten. Pasi mbarova shkollën ndalova në një dyqan rrobash. E pyeta shitësen për çmimin e një xhupi në vitrinë. Për një moment shitësja ndaloi dhe më tha:- ajo është një bluzë, xhupat i kemi në anën tjetër të dyqanit. Në fakt,nuk u morëm vesh pasi xhupat për të ishin xhakoventot siç themi ne shkodranët, ndërsa un po interesohesha për xhupin që në fakt ishte bluzë për tiransit.
Fillova të kuptoj përsëri që nuk do jetë aq e thjeshtë për mua të komunikoj në këtë vend. Shpesh detyrohesha të ndryshoja dialektin sepse nuk kuptohesha dot. Dicka është e sigurtë: ose do ndryshoja dialektin tim dhe të përafrohesha me atë të Tiranës, ose do shpjegoja pothuajse çdo fjalë që thoja. Ditët kalonin. Filluan të më mungonin njerëzit përreth meje që kisha në Shkodër dhe dialekti i tyre. Sa herë që shkoja në Shkodër thoja me vete: më në fund e rrethuar me njerëz që më kuptojnë. Tani mund të flas plot rehati.
Me kalimin e kohës, duke formuar rrethin tim shoqëror po njihesha me njerëzit. Komunikimi me ta si duket sikur nuk ishte më një problem. Filluan ata të kuptonin nga dialekti im dhe un nga i tyre.
Më kujtohet se në Shkodër mbizotëronte qëtesia kur vinte ora e darkës gjatë fundjavave. Nga i gjithë qyteti komunikohej një lloj heshtjeje. Ndërsa në Tiranë jo. Dita e shtunë për mua u bë një lloj tradite e të dalurave në darkë. Zhurmat e makinave, muzikës dhe atmosfera më ofronin atë ndjesi gjallërie që më kish munguar në Shkodër.
Pas pothuajse dy vitesh, nuk e ndjej më atë inferioritetin që kam ndjerë ne ditët e para. Njerëz që un shoqërohem çdo ditë më kuptojnë atë që un them dhe nuk e kam më të vështirë të përshtatem me ta. Edhe pse vija nga një vend tjetër, me kulturë e dialekt të ndryshëm nga ai i Tiranës, me kohën përshtatshmëria u gjend. Edhe pse në pamje të parë e vështië, njerëzit arrijnë ta gjejnë çelësin e komunikimit edhe kur janë të ndryshëm në dialekte. Besoj se gjithmonë do të flas ne dialektin tim, ska rëndësi se ku ndodhem. Dua t’u tregoj të tjerëve që dhe un komunikoj por sipas mënyrës time. Mendoj se komunikimi është një vegël në përdorim të përhershëm, një thes që gjithnjë pasurohet dhe një pemë që vetëm rritet.
Bleona Sheqeri
Programi i Studimit: Komunikim Dhe Marrëdhënie Me Publikun.
Universiteti Mesdhetar i Shqiperise
