E shtunë…Alarmin e zgjimit sigurisht që nuk e kam vendosur. Komshiu që kam përballë më siguron zgjimin në 08:15 me një zhurmë buçitëse. Zhurma jo vetëm po depërton nëpërmjet murit, por ndjej se do ta thyej atë. Irrituese…Ende pa hapur sytë mirë, provokohem të ngrihem kështu si jam, me pizhama. Ti lutem të stopojë për të paktën edhe një orë. Bëjë të ngrihem…Në të njëqindën e sekondit kujtohem që ai është një ish i përndjekur politik. Vetëjustifikohet me këtë fakt në çdo moment që i jepet mundësia. Pretendon se në ditët e sotme, të gjithë ne duhet të jemi mirëkuptues në maksimum me të. Tërhiqem!!! Ndërkohë që zhurma vazhdon pa pushuar as edhe një sekondë, përpiqem me të njëjtin ritëm të bëhem gati për të dalë. Mbyll derën e shtëpisë. Ashensori është i zënë. Do më duhet të zbres 10 kate në këmbë. Zhurma e tij dëgjohet njësoj edhe jashtë. Zbritja në këmbë është zgjedhja më e mirë në k’to momente.
Filloj të zbres…Në katin e pestë dikush ka ngritur zërin e televizorit në maksimum. Deri në katin e parë e dëgjova të plotë edicionin informativ të mëngjesit. Gati për të dalë nga pallati shoh një zotëri. Priste ashensorin. Shfrynte tek sa priste. Më bezdisi. Prej 30 minutash po përjetoja kakofoni. Nuk dua ta nis ditën kështu!
Dalë nga pallati dhe rrugës drejt kafenesë më shoqërojnë një mori borish. Dalloj me vështirësi një polic në kryqëzim, i cili përpiqet në maksimum të zbatoj “Kodin Rrugor”. Pyes veten “Po ai si ia del? Punë quhet kjo sfidë mentale?”. Ndërkohë që më lindin këto pyetje, një djal i ri, bërtet në telefonë. Praktikisht është ngjitur me mua. E bërtitura e tij më shoqëroi për disa hapa. Kuptova që biseda e tij kishte zhargon rruge. Ma vrau edhe më shumë veshin dhe perceptimin tim për të.
Më në fund pas 5 minutash rrugë të cilat mu dukën si 50 minuta, gjendem në kafenen time të preferuar. Dritat kishin më shumë se 1 orë që kishin ikur. Gjeneratori me zhurmën e tij karakteristike, ështe një shpëtim për biznesin. Aspak për mua dhe veshët e mi të cilët patën zgjim “lufte”.
Ulem. Jap porosinë e zakonshme. Zhurma e gjeneratorit u sfumua si rrjedhojë e bisedës midis dy vajzave. Po flasin me shumë pasion për ndërhyrje plastike. Të dyja komentojnë femra në rrjete sociale dhe gjejnë defekte. Euforia e tyre pasi konstatojnë “defektet” është zhurma më e shëmtuar që kam dëgjuar qysh nga zgjimi im. Një eufori boshe, pa kuptim, është më shurdhuesja!
Po përfundoj kafenë e një lumë mendimesh më pushton…Zhurmat në qytetin tim, nuk vijnë se Tirana është ajo që është. Tirana madhe, Tirana bukur, Tirana gjallëruese. Jo! Zhurmat vijnë nga individë të ndryshëm, që më duket sikur duan ti prishin rehatinë të tjerëve me qëllim. Duan të stërvisin durimin e tjetrit. Të prishin qetësin e dikujt. Mbase vetë shpirti i tyre zhurmon.
Marsela Ibrahimi
Universiteti Mesdhetar Shqipërisë
Programi i studimit Komunikim dhe Marrëdhënie me Publikun
Maj, 2022
