Tullio Masoni bën disa nga verërat më ekskluzive në botë, por ai nuk dëshiron që ju ta pini atë. Një sipërmarrës i egzuberant (i gjallë, gazmor), koleksionist arti dhe ish-bankier investimesh, krijoi atë që ai thotë se është vreshti më i vogël në botë në majë të një pallati të shekullit të 16-të në zemër të Reggio Emilia, Itali. Qyteti është i famshëm për të qenë vendlindja e flamurit kombëtar italian “tringjyrësh”. Është gjithashtu i vendosur midis Parmës dhe Modenës, në një zonë toke që i ka dhënë Italisë disa nga eksportet e saj më të njohura, duke përfshirë supermakinat Ferrari dhe Lamborghini dhe produktet kryesore të kuzhinës si lazanja, tortelini, Prosciutto di Parma dhe salcën Ragù alla Bolognese.
Që vera e Masonit nuk përfundon në shumë tavolina me ushqime të tilla, ndoshta ka kuptim kur merren parasysh fillimet e saj. Ai e rrit rrushin e tij në çatinë e Via Mari 10, adresa e ndërtesës dhe vetë emri i verës një vend i dukshëm, sepse në 1859 u vizitua nga Giuseppe Garibaldi, revolucionari që ndihmoi në bashkimin e Italisë.
Në pak më shumë se 200 metra katrorë, Via Mari 10 jep vetëm 29 shishe verë të kuqe në vit, të cilën Masoni më pas e çmon me 5,000 euro (rreth 5,000 dollarë) secila. Për sa i përket kostos, shishet nuk shiten në një dyqan vere, por në një galeri arti Bonioni Arte vetëm pak blloqe më tutje.
Lidhja midis verës dhe artit fillon me frutat, sepse hardhitë rriten në kafaz që në fakt janë vepra arti të bëra nga një skulptor vendas, Oscar Accorsi.
Vera plaket në fuçi lisi, të cilat janë gjithashtu skulptura nga një artist tjetër vendas, Lorenzo Menozzi, dhe kanë për qëllim të përfaqësojnë një burrë dhe një grua. Masoni gjithashtu mori Giuseppe Camuncoli, një artist i njohur i librave komik Marvel, i lindur në Reggio Emilia, për të vizatuar një botim special të etiketës së tij të verërave. Si rezultat, ai inkurajon blerësit e tij që të mos i hapin kurrë shishet, por t’i trajtojnë ato si vepra arti.
Hardhitë, të cilat janë Sangiovese, ushqehen me vezë, banane, alga deti dhe jashtëqitje bilbilash, sipas Masonit, por ai thotë se “dieta” e tyre përfshin gjithashtu zërat që vijnë nga lagjja — grindjet, mallkimet dhe dialektet e ndryshme që pasurojnë dhe kontaminojnë frutat, duke i dhënë një avantazh ndaj rrushit të fshatit, i cili gëzon vetëm heshtje.
Masoni hedh poshtë nocionin se vera e tij mund të gjykohet me mjete tradicionale, për shembull duke izoluar shijet në buqetën e saj. Ai nuk mund ta fshehë përbuzjen e tij për ato që ai i konsideron si disa aspekte snobiste të botës së verës, veçanërisht faktin që shumica e prodhuesve të mëdhenj italianë janë familje fisnike.
Kjo mund të duket në kundërshtim me çmimin e produktit të tij, por ai është pak i ngushtë në lidhje me shifrat aktuale të shitjeve, duke zbuluar se shumica e shisheve ose dhurohen ose shtohen nga galeria Bonioni si dhuratë për blerësit e pjesëve të rëndësishme. Sipas faqes së tij të internetit, kanë mbetur 10 shishe nga vjelja më e fundit, 2019, me shumë nga vitet e mëparshme jashtë stoku.
Duke u bazuar në atë se si është vera në të vërtetë në gotë, Masoni ofron disa shënime unike: “Në gllënjkën e parë ju keni shumë hutim, por pas disa sekondash diçka vjen e gjallë në qiellzën tuaj që ju hap mendjen për një dimension të ri”, tha ai, duke peshuar me kujdes çdo fjalë.
Burimi: ScanTv.
Ripublikimi mund të bëhet vetëm kundrejt citimit të autorësisë dhe burimit origjinal.
